szaro na białym

Mamy nierzadko same odbierają sobie tożsamość odrębnej jednostki ludzkiej. Zapominają lub uznają, że powinny na zawsze zapomnieć o byciu po prostu kobietą o imieniu...dziewczynką, która ma własne pragnienia, wizję świata, marzenia o własnym pokoju.  Ważne jest dla nas, nazwijmy się społeczeństwem, byśmy nie odbierali mamom praw do zachowania swojego imienia. One muszą wiedzieć, że choćby wybrały inaczej, mają od nas zgodę na bycie człowiekiem. Na odpuszczenie wtedy, kiedy nie ma siły. Na własne zdanie w sprawie swojego domu. Na wybranie swoich potrzeb, bo są tak samo ważne jak potrzeby innych. Bez oceniania, choć zgadzać się nie musimy. Wydaje się proste. Jeśli jesteś człowiekiem, który nigdy nie spojrzał z oceniający wzrokiem na sytuację wykraczającą poza "ideał" tego, jak można definiować macierzyństwo,  masz czyste sumienie.  Jest jedna prawda, która powinna dźwięczeć nam w uszach od pierwszych dni naszego życia - dobry rodzic to szczęśliwy rodzic.  Oczywiście, że można by

Dlaczego starsi nie chcą, aby młodzi ich lubili? Przecież zasadniczo od istnienia tych młodych zależą ich np. emerytury.  Dziś po kolejnej interakcji ze starszą panią przyszła do mnie ta refleksja.  Ci młodsi zaopiekują się nimi w razie załamania zdrowia.  Oni ogarniają świat w aspektach, których fizycznie starsi już ogarnąć nie mogą.  Z jakiegoś nieznanego mi powodu prześladuje mnie przekonanie, że to ci starsi powinni nas uczyć empatii, relacji, spojrzenia na drugiego człowieka, lub choć w urzędu należącego się każdemu szacunku. Za każdym takim starciem, które zaczyna się od: "Proszę mi nie...", "Niech pani nie..." lub rozwija w jakieś niemiłe ironiczne, bolesne określenia budzi się we mnie dysonans poznawczy. Owocujący niepotrzebnym, ale jednak realnym, zranieniem.  Takie stawianie sprawy niesprawiedliwie zakłada złe intencje tego, któremu się tę sprawę wykłada.  A jestem z ogromnym stopniem prawdopodobieństwa domniemywać, że te złe intencje pojawiają się w promi