Najgorzej, jak pustka

-
... jak proza życia tak żyć nie daje, że brakuje tchu na odnalezienie tematu myśli, bo tyle tematów tak je zaprząta, że z człowieka robi bezmyślnego cyborga... którego myślenie o czymś nowym musi zmęczyć tak bardzo, że będzie w stanie tylko myśleć o białej ścianie, która przed nim rozpościera swe wdzięki, kusząc kojącą pustką na chwilę.
Na dłużej pustka smuci - nie da się do niej przytulić, za rękę jej złapać się nie da.
Ale czasem tylko to się ma.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Który dałeś i zabrałeś

-
... ,  który dałeś  wiele,  oddaję ci wdzięczności nie mniej nie więcej niż wzięłam siebie pewności. Poznać się dałeś z dobrej strony.  Tę chciałabym zabrać  w drogę,  doprawdy, póki mogę.  Poznałam dobrze ciebie,  siebie  zapomniałam.  Dziś przyglądam się z boku,  uspokojona,  wiedzą wiedziona,  że ofiara owocna.  Spełniona.  Kościele ,  co zabrałeś tak wiele,  dziś być dla ciebie nie umiem, bo (nie) rozumiem. 
Czytaj więcej

Rozmowy z i

-
Swej przeciętności się boję Swej przeciętności się lękam i przed przeciętnością uciekam, i pod przeciętnością pękam. W przeciętny poranek mej codzienności z nagła poczęła się we mnie myśl nie dająca spokoju - dreszcz, jak brzmi to przeciętnie. Jadę z innymi tramwajem idę z innymi ulicą, nadziwić się nie mogę, że oni tego nie widzą. 
Czytaj więcej