-
Niemożność wypowiedzenia jednego słowa. Paraliż intelektualny. To może być najgorsza z tortur zwłaszcza wtedy, kiedy potrzeba wykrzyczenia czegoś, zmaterializowania emocji ani zignorować się nie daje, ani zwalczyć.
"Dla chcącego nic trudnego" nie ma tu zastosowania. Ciężko powiedzieć, czy jakakolwiek reguła tu pasuje. Jakakolwiek zrozumiała. Bo, że jakaś zasada tym rządzi, wątpliwości nie ma.
Ale sparaliżowany intelekt, sylogicznie, nie pojmie. Nie poradzi. Nie pomoże. Nie może.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Który dałeś i zabrałeś

-
... ,  który dałeś  wiele,  oddaję ci wdzięczności nie mniej nie więcej niż wzięłam siebie pewności. Poznać się dałeś z dobrej strony.  Tę chciałabym zabrać  w drogę,  doprawdy, póki mogę.  Poznałam dobrze ciebie,  siebie  zapomniałam.  Dziś przyglądam się z boku,  uspokojona,  wiedzą wiedziona,  że ofiara owocna.  Spełniona.  Kościele ,  co zabrałeś tak wiele,  dziś być dla ciebie nie umiem, bo (nie) rozumiem. 
Czytaj więcej

Rozmowy z i

-
Swej przeciętności się boję Swej przeciętności się lękam i przed przeciętnością uciekam, i pod przeciętnością pękam. W przeciętny poranek mej codzienności z nagła poczęła się we mnie myśl nie dająca spokoju - dreszcz, jak brzmi to przeciętnie. Jadę z innymi tramwajem idę z innymi ulicą, nadziwić się nie mogę, że oni tego nie widzą. 
Czytaj więcej