może wolniej?

-
Gnała, biegła, pędziła. Na oślep, przed siebie, w prawo, w lewo. Po chodniku, przez ulicę, między blokami, byle szybciej. Zwiać, uciec, przepaść, nie dać się dogonić. Tylko po co? Tylko za czym?Tylko przed kim? Nie wie, nie orientuje się, nie może powiedzieć. Po ścianie, przez okno, po dachu. Jak tu zeskoczyć? Jest! Znów po ziemi, jakoś niestrudzenie tak, w tempie wciąż nie do zmierzenia. Nie sama, nawet nie wyjątkowa. Wiele jest takich myśli.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Który dałeś i zabrałeś

-
... ,  który dałeś  wiele,  oddaję ci wdzięczności nie mniej nie więcej niż wzięłam siebie pewności. Poznać się dałeś z dobrej strony.  Tę chciałabym zabrać  w drogę,  doprawdy, póki mogę.  Poznałam dobrze ciebie,  siebie  zapomniałam.  Dziś przyglądam się z boku,  uspokojona,  wiedzą wiedziona,  że ofiara owocna.  Spełniona.  Kościele ,  co zabrałeś tak wiele,  dziś być dla ciebie nie umiem, bo (nie) rozumiem. 
Czytaj więcej

Rozmowy z i

-
Swej przeciętności się boję Swej przeciętności się lękam i przed przeciętnością uciekam, i pod przeciętnością pękam. W przeciętny poranek mej codzienności z nagła poczęła się we mnie myśl nie dająca spokoju - dreszcz, jak brzmi to przeciętnie. Jadę z innymi tramwajem idę z innymi ulicą, nadziwić się nie mogę, że oni tego nie widzą. 
Czytaj więcej